deo_gratias

Мая віцебская прыяцелька — арганістка з Катэдры — папрасіла мяне завезьці ў Менск праграму Віцебскага дыяцэзіяльнага каляднага фэстывалю (як называецца — ня памятаю) і пераказаць яе спн.А.Вячорцы. Са спн.Арынай мы не знаёмыя, я толькі пару раз бачыла яе на канцэртах беларускае старадаўняе музыкі. Яшчэ ў панядзелак праграма была ў Менску, але я ўсё забывалася патэлефанаваць спн.А. і дамовіцца пра сустрэчу. Сёньня нарэшце я гэта зрабіла. Голас аднекуль з вуліцы.
— Алё! Оля, гэта ты? Я ўжо выйшла з мэтро, зараз буду!
— ...
Я настолькі абалдзела, што ня ведала як рэагаваць. Першая думка: скуль Арына ведае, што я буду тэлефанаваць менавіта сёньня, менавіта а палове на другую? Скуль яна ведае, што я — на Залатой Горцы, бліз мэтро "Плошча Перамогі"??? Вытрымаўшы вымушаную паўзу, я нарэшце запыталася:
— Скажыце калі ласка, каму я зараз званю?..
— Гэта Арына, мы ж дамаўляліся. Гэта Оля???
— Оля, але, пэўна, ня тая — дайшло да мяне.

Ну бывае ж такое!