deo_gratias

Учора lyalya падаравала мне анёлка, вельмі прыгожага, з двух відаў мэталу (Валера потым яго назваў “індустрыяльным”). Саша (кіраўнік малога хору, што сьпявае па серадох) убачыў яго і гаворыць: “Ах! Няхай ён тут на раялі пастаіць, каб нам лепей сьпявалася!” і паставіў анёлка на раяль (у нас у касьцеле і раяль, і клявэсін, і ўсё, што хочаш — у алтарнай частцы. Што зробіш, гэта ж “камэрная заля філярмоніі”). Сьпявалі мы ў гэты раз кепска; калі б не анёлак — увогуле бяда была б. J

Мы з Ганкай заплянавалі хуценька зьбегаць пасьля Імшы ў пэўнае месца, дзе, меркавалі здабыць інфармацыю пра пэўнага чалавека, а потым вярнуцца ў касьцёл на арганны канцэрт. Прыйшоўшы да “пэўнага месца”, інфармацыі не атрымалі, але “пэўны чалавек” у той самы момант патэлефанаваў Ганцы на мабільны і паведаміў, што ён на вакзале, і што ў яго цягнік праз 40 хвілінаў. Мы падарваліся — і на вакзал... Праводзіўшы цягнік на Варшаву, накіраваліся да мэтро, дзелячыся па дарозе сваімі перажываньнямі і думкамі...

Раптам да мяне дайшло, што анёлак мой так і застаўся стаяць на раялі. Ну, падумала я, і варона ж ты, дарагая... Толькі што атрымаўшы, будзь гатовая разьвітацца з прыгожым сувэнірам, зь любоўю падараваным... Прыяжджаю: стаіць мой анёлак на раялі і натхняе ў гэты раз арганістаў...

На тым ягоныя прыгоды скончыліся, і цяпер ён — у складзе цэлага “анельскага хору” на маім стале.