deo_gratias | Entries tagged with успаміны

**Езус сказаў сваім вучням: Калі ж прыйдзе Сын Чалавечы ў славе сваёй і ўсе Анёлы з Ім, тады сядзе на троне славы сваёй. I сабраныя будуць перад Ім усе народы, і аддзеліць адных ад другіх, як пастух аддзяляе авечак ад казлоў. І паставіць авечак праваруч, а казлоў — леваруч.** (Мц 25)

В детстве мне выписывали журнал "Юный натуралист", прочитывала я его от корки до корки. И запомнилась там одна статья про коз, какие они на самом деле умные твари. В больших отарах всегда присутствуют несколько козлов. Зачем? А затем, что овечки за ними идут! То ли потому что козы по природе своей умней, то ли оттого, что козлы, плюс их рога, ростом значительно выше всякой овцы или барана. И овечки ходят за козлами, как за вожаками, это помогает организовать отару. А ведь и правда, подумала я, вспомнив, как мы с родителями ездили в отпуск на машине (из Грузии на север) через Перевал, какие колоритные там были чабаны, волкодавы и море-море белых овечек, а над их головами всегда возвышались козлиные рога.

Подумалось тут в свете сегодняшнего Евангелия. Да, "козлы" умней "овечек", но не за это их поставят по левую руку. А может, за то, что они слишком возвышались над головами других?

Признаюсь Вам, друзья: сильно люблю я раннюю "Группу Стаса Намина" (она же "Цветы").

Познакомилась с творчеством группы я, конечно же, в детстве. Мало того, их лонг-плэй 1980 года "Гимн Солнцу" был в нашей семье первой пластинкой, купленной совместно со стерео-проигрывателем "Вега". Естественно, пластинка вскоре оказалась запиленной до дыр и не только потому что некоторое время была единственной в доме: альбом, на мой взгляд, был реально крут. Ещё в детстве отметила для себя прекрасный мужской хор и прекрасную же соло-гитару (лишь потом я узнала, что такой гитарный звук именуется блюзовым). Может, музыканты надо мной посмеются, пожалуйста :)

С годами отношение к диску менялось от полного обалдения до полнейшего равнодушия и наоборот. А местами пластинка становилась даже мишенью для вымещения юношеской злости брата: в начале 90-х он на кой-то ляд исписал ручкой конверт пластинки, изрисовал уникальные фотографии (на конверте, между прочим, была запечатлена история группы: дискография и фото обложек). Рыдала и думала, что не прощу гада ни за что. Я ведь не знала, что когда-то будет интернет и все испорченные картинки можно будет скачать в гораздо лучшем качестве :)

Интернет — это не только картинки, это ещё и ю-тьюб, в котором, как известно, можно найти всё! (всё, туда кем-то положенное)). Нашлась и Г.С.Н., конечно. И тут я немножко пережила культурный шок. Во всех историях группы в качестве соло-гитариста указан сам Стас Намин, и я долгое время в это верила. Но что-то тут не складывалось. Этот юный улыбчиво-позитивный гитарист в канареечном костюме, появляющийся в клипах начала 80-х, чем-то напоминал (простите) Джимми Пейджа, но никак не Стаса Намина! И вот, случайно иль нарочно я узнала, что это... Игорь Саруханов. Да, как бы тоже лицо армянской национальности, но совершенно другое же! Самое забавное, что нынешний Саруханов напоминает себя молодого почти так же, как Стас Намин. И всё равно, не представляю, как я могла их путать.

[Error: unknown template 'video']

( Read more... )

Это селение между Марнеули и Тбилиси. Военный городок (уж не знаю, какой род войск там обитал, но погоны у них были чёрные). Кода была для нас чем-то вроде Эльдорадо. Закрытая воинская часть — мечта (наш военный аэродром в Марнеули хоть и был обнесён со всех сторон забором, в нём то и дело встречались дырки и местные ходили туда-сюда, что нас "ррюссских" весьма раздражало.) Мальчики. Девочки тоже там были, конечно, но МАААЛЬЧИКИ...!!!! В Коде была 8-летняя школа, а 9-10 классы привозили в Марнеули. При виде автобусика "ПАЗ" всегда немного подрагивали коленки. В кодинских мальчиков мы влюблялись, кодинским девочкам завидовали... Обе мои кодинские "любови" сейчас есть на "Одноклассниках", я не могла сдержать нервного хихиканья, увидев их там.

В Коде наяву я так и не побывала. Как-то шла речь о футбольном матче — наши мальчишки против кодинских. Но ехать туда нужно было в кузове грузовика и я не решилась. А может, мама не отпустила. А может, и матч не состоялся. По крайней мере, не помню, кто в этом историческом матче победил.

А вот вчера во сне — побывала. Выглядело там всё так, как на этом снимке, но при этом в гарнизоне кипела жизнь, а мои знакомые парни и девушки ходили там в том возрасте, в котором должны быть сейчас. Поверите, я была СЧАСТЛИВА в этом сне. НАКОНЕЦ-ТО я побывала в своём Эльдорадо! :)

76.02 КБ

На снимке: Кодинский военный гарнизон, точнее, то, что от него осталось. Снимок сделан на ходу из окна маршрутки.

Навеяно catholicus .

Все мои близкие друзья знают, как кривится моё лицо при слове «Москва», будто у меня на него аллергия. В действительности, я ненавижу ту Москву, которая, как поёт Кася Камоцкая, «у тэлевізары і ў галовах». Беларусы меня поймут. Ненавидеть же сам по себе город Москва у меня нет причины. Честно говоря, я там особенно и не была, только пару раз проездом. В последний «проезд» со мной там произошла интересная история.

( ўся гісторыя )

Мишка-Мишка, как не стыдно,
Вылезай из-под комода!
Ты меня не любишь, видно.
Это что ещё за мода?!
Как ты смел удрать без спроса,
на кого ты стал похож? —
На несчастного барбоса,
за которым гнался ёж.
Весь в пылинках, паутинках,
со скорлупкой на носу:
Так рисуют на картинках
только чёртика в лесу!
Целый день тебя искала
в детской, в кухне, в кладовой,
Слёзы локтем вытирала
и качала головой.
В коридоре полетела —
вот царапка на губе.
Хочешь супу? Я не ела,
всё оставила тебе.
Извинись, скажи: не буду
под комоды залезать.
Я куплю тебе верблюда
и зелёную кровать.
самый мой любимый бантик
повяжу тебе на грудь.
Будешь милый, будешь франтик,
только ты послушным будь!

ПОЛАЦАК: Пэўнага дня я і яшчэ тры чалавекі пасьля абеду (толькі тады мы мелі трохі вольнага часу) выбраліся на другі бок Дзьвіны, каб наведаць жаночы праваслаўны Сьвята-Эўфрасіньнеўскі кляштар. У гэтай сьвятыні я пабывала другі раз у жыцьці (першы раз – гадоў пяць таму разам з uri : таксама ўражанняў быў поўны кашэль – якія там расьлі яблыкі; які там панаваў супакой; якая цудоўная белая козачка нам сустрэлася; які ласкавы дзядзька нас аблаяў за тое, што пайшлі туды, дзе няможна было і шмат чаго яшчэ.) У гэты раз яблыкаў шчэ не нарасло, але нарасло поўна ружаў. Супакой па-ранейшаму адчуваўся. Забароненыя межы больш не перакрочвала, каб не губляць гэтае пачуцьцё супакою. Каля брамы зьявілася адмысловая скрынка з хусткамі і спаднічкамі для такіх недатумкаў, як мы. А галоўнае – была адчыненая старадаўняя царкоўка, у якой знаходзіцца цела сьв.Эўфрасіньні Полацкай (5 гадоў таму нам патрапіць туды не ўдалося). Царква, увайшоўшы ў якую, сапраўды адчуваеш "дотык вечнасьці". Царква, адкуль ня хочацца сыходзіць. Царква, знаходзячыся ў якой прыпамінаеш, што калісьці Царква была адзіная і непадзельная. Зрэшты, "сьляды падзелу" я там таксама заўважыла: надрапаныя паверх старадаўніх фрэсак (добра яшчэ, што не на абліччах сьвятых) "аўтографы", напісаныя лацінкаю: "Leon (прозьвішча ня памятаю), 1734" і шмат іншых: амаль на кожнай – "свой" аўтограф. У каго ёсьць гэныя фрэскі на паштоўках, могуць паглядзець – там "аўтографы" таксама відаць. Гісторыя, ёлкі-палкі... Наколькі ж моцная была міжканфэсійная нянавісьць! Сумна і сорамна... Добра, што цяпер ХХІ стагодзьдзе і мы патроху, памалу, але робім крокі насустрач адно аднаму, хаця і сёньня, я думаю, знойдуцца ахвотнікі надрапаць "Здесь был Вася" на "чужой" сьвятыні.

ГАРОДНЯ. Гэты ўспамін таксама будзе сумны. Я дагэтуль толькі чула, але цяпер пераканалася, наколькі ў Гарадзенскіх касьцёлах пануе гэткая "гульня ў Польшчу". Проста жах! У Сэмінарыі ксяндзы і клерыкі нават паміж сабою размаўляюць па-польску (прычым, не заўжды робяць гэта ўмела, з адмысловай польскаю фанэтыкай). Тое самае – у бліжэйшым храме. На Імшы нават казаньне па-польску! Мне ўсе тры дні прабываньня там даводзілася прыпамінаць сабе час ад часу, што я ўсё ж-такі ў Беларусі (мы шмат працавалі і маглі выходзіць у горад толькі ўвечары і ненадоўга). Адкуль такое непрыманьне беларушчыны? Я дык думаю, што сапраўдны паляк не ўважае беларускую мову за "хамскую", а калі ўважае, значыць ён – беларус!

Паленавалася ісьці ў сталоўку, схадзіла ў краму, купіла хлеба і нейкай гадасьці з воцатам да хлеба. Пра гадасьць з воцатам ня буду, але пра хлеб. Задумалася ў чарговы раз пра дзіўную акалічнасьць: у чужых краях чамусьці хлеб смачнейшы. Гатункаў хлеба ў Беларусі робіцца ўсё больш з кожным месяцам, але ўсе спрэс кіслыя. Есьці можна толькі зь вялікай галадухі. Затое хлябы з Польшчы, Расеі і Ўкраіны ела бы і ела. Сябрам, якія туды езьдзяць, заўжды замаўляю бохан тамтэйшага хлеба. Дзіва: знаёмыя сёстры-полькі, якія жывуць у Беларусі, едучы на радзіму, вязуць з сабой некалькі беларускіх боханаў. Як гэта растлумачыць? Можа, чужое смачней, бо сваё аскоміну набіла?

Ведаю байку на тую ж тэму, але пра гарэлку. Распавядаў адзін знаёмы музыка. Калісьці іхная група гастралявала ў Адэсе. Перад ад'ездам прыяцель папрасіў яго прывезьці тамтэйшай гарэлкі пакаштаваць. Добра. Пляшка была набытая і сумленна захоўвалася ў заплечніку аж да таго моманту, калі па дарозе дадому ў музыкаў скончылася гарэлка. У правадніцы не было, а хацелася. Тут і ўзгадалася тая "пляшка для прыяцеля". Раскруцілі хлопца на тую пляшку, параіўшы па прыезьдзе купіць тутэйшай гарэліцы і пераліць у адэскую бутэльку. Хлопец так і зрабіў. Балазе, корак быў вінтавы. Прыносіць ён да свайго сябра "абяцаную пляшку", уласнаручна яе "адкаркоўвае". Налілі, выпілі... Сябар і гаворыць: "От гэта гарэлка! Ня тое, што нашае г...!"

У 1993 г. прыйшоў да мяне ў 2 клясу вясковай сярэдняй школкі новы вучань, перасяленец з Расеі. Аднойчы на ўроку расейскага чытаньня разьбіралі мы зь дзецьмі апавяданьне, называлася, здаецца, "Верный друг", пра тое, як хлопчык пасьвіў авечкі, зь ім быў звычайны сьціплы вясковы сабачка. Раптам зь лесу прыйшоў воўк з намерам замахнуцца на авечку, а сабачка адважна кінуўся ў няроўны бой і напалохаў ваўка сваім нахабствам. Штосьці такога.
Пачалі дзеці выказвацца пра тое, які сьмелы быў сабачка і як важна ў жыцьці мець вернага сябра. Цягне руку Алёша. Даю яму слова. Хлопчык амаль адно к аднаму пераказвае толькі што прачытанае апавяданьне, адаптаваўшы сюжэт пад колішняе сваё жыцьцё ў Расеі. "Аднойчы, калі я жыў у Расеі, пасьвіў я авечкі. Раптам выскачыў воўк. А мой Дружок..." Слухаю і ледзьве стрымліваю сьмех. А Дружка яны, дарэчы прывезьлі з сабой на новае месца. Дык дзеці ня вытрымалі і пачалі актыўна пярэчыць: Як, твой Дружок?!! Ён жа малы, каратканогі! Ня мог ён ваўка пабіць! Гляджу, стаіць мой Алёша, ледзь ня плача, губы надзьмуўшы. Ратаваць трэба. Я і кажу: "Ну што вы накінуліся? Можа гэта быў ня гэты Дружок." Алёша, адчуўшы падтрымку, заявіў з гонарам: "Так! У Расеі мой Дружок быў зусім не такі!!!"

Калісьці я мела першае юнацкае каханьне, якое вучылася ў Харкаўскай вайсковай вучэльні. Мы пэўны час ліставаліся, а потым нешта не заладзілася, лісты я спаліла, а адрас у нататніку заклеіла паперай. Потым (недзе праз 2 гады), калі пра яго ўжо думаць ня думала, прысьніла я сон, як быццам А. прыслаў мне ліст, першы абзац якога я ўважліва прачытала (там было штосьці накшталт: засумаваў за табой, ня ведаю, што паміж нас прабегла.. і да т.п.). А потым, як гэта звычайна бывае ў сьне, адклала гэткі інтрыгуючы ліст убок, тыпу, прачытаю потым - і прачнулася. Прачнулася ўражаная, у рамантычным гуморы. Захацелася мне да яго напісаць, да так, што хоць крычы! І пачала я патроху тую паперчыну адклейваць. Атрымалася надзіва ахайна, нічога нідзе не парвалася. Але напісаць хлопцу ліст так і не ўдалося, бо за гэтыя два гады я забылася, што ня толькі заклеіла адрас, але папярэдне шчодра яго закрэсьліла...

UPD Нашла этого парня на "одноклассниках". Живёт в Москве — это всё, что я о нём знаю. Зарегистрировался он на этом сайте очень-преочень давно и с тех пор почему-то туда больше не заходил. Поэтому связь с ним у нас так и не наладилась. А если честно, то и не сильно хочется её налаживать :)

Аднойчы ў піянэрскім лагеры ў Сухумі я захварэла і не пайшла з усімі на мора. Ляжаць проста так у ложку было нудна. Сон ня йшоў, а апошняя кніжка аказалася прачытанай. Падумала, што ў суседняй палаце (класнае слоўка для летніка!) ў маёй сяброўкі павінна быць цікавая кніга, узятая зь бібліятэкі. Вырашыла яе пазычыць (пакоі ж ніколі не замыкаліся). Кнігі чамусьці не аказалася: ці то сяброўка ўзяла яе з сабой на мора пачытаць, ці то пасьпела здаць назад у бібліятэку. З пустымі рукамі і з высокай тэмператураю, хістаючыся, я выйшла з чужой палаты і... нарвалася на дзяжурную выхавацельку, якая ў той самы момант праходзіла міма. Тая, канечне ж, запыталася ў мяне што я там рабіла. Вось, кнігу хацела пазычыць, кажу – а ў самой рукі пустыя ды выгляд вінаваты. Калі ўсе вярнуліся з мора, высьветлілася, што ў дзьвюх сясьцёр, армянак (іх звалі Віка ды Аіда) з ТОЙ САМАЙ палаты нехта скраў садавіну, што надоечы прывезьлі бацькі. Натуральна, распачалася “сьледзтва” і падумалі на мяне. Я ж мала таго, што не пакаштавала гэнай садавіны (ха-ха-ха), яшчэ й мусіла хворая трываць “допыты” выхавацелек. А то прыйдзе каторая зь сясьцёр, сядзе з краю майго ложку, глядзіць на мяне і маўчыць. Невыносна было, і заступіцца няма каму! А самае непрыемнае – пачуцьцё, што колькі б я не апраўдвалася – давесьці нікому нічога ня здолею: зьела – і ўсё. Таму й не апраўдвалася асабліва. Але нейкім цудам знайшлася сапраўдная “злачынца”, ціхае непрыкметнае дзяўчо. Нехта заўважыў у ейнай тумбачцы рэдкі для таго часу фрукт: банан... Так, крадзеж у піянерскіх летніках заўсёды быў распаўсюджаны... Чым усё скончылася, я чамусьці ня памятаю. Здаецца, дзяўчынку нават дадому заўчасна не адправілі за “злачынства”. Мяне, натуральна, “апраўдалі”, але ня выбачыліся. Дый я не была на іх пакрыўджаная. А можа была, ня памятаю... Але як Віка з Аідаю моўчкі сядзелі каля мяне на ложку – не забудуся ніколі.

На ІІ курсе педагагічнай вучэльні патрапіла ў калгас на лён. Разьмеркавалі нас па хатах. Мы з Наталкай і Жаннай пасяліліся ўтраіх у гасьціннай хаце. Аднойчы была ў нас лазьня – цэнтралізаваная, каторая бывае аднойчы за калгасны сэзон. Шчасьлівыя, памытыя, вярнуліся мы дадому. Бабуля-гаспадыня мне й кажа: “Ты ж, дзетачка, глядзі, асьцярожна.”
Што асьцярожна? – не разумею я. – Вось жа Колева жонка сказала, шыбы ў мяне павыбівае за маю дзеўку. –???... – Дык ты ж з Колем гуляеш! А ці ведаеш ты, хто ў яго жонка? (кім была Колева жонка, я ня памятаю, нейкая ўплывовая асоба – ці галоўны аграном, ці яшчэ хто. А сам Коля быў трактарыстам-кіраўцам, які наш лён на льнозавод вазіў; гадоў яму было, мабыць, пад сорак). –Бабуля, з чаго вы ўзялі, што гэта Я з Колем гуляю? –Дык сказалі ж: твая дзеўка, што ў ваенным пінжаку ходзіць. –Бабуля, ды я ж нічога, ды я ж нікуды... –Глядзі, а я ж цябе папярэдзіла: жонка ў яго баявая...
Наталка слухае наш дыялёг моўчкі зь ледзь прыхаванаю ўсьмешкай, а сама тым часам вечаровы макіяж наводзіць – на спатканьне зьбіраецца. З Колем...

Current Music: Henrich Biber. Violin Sonatas

разьмяшчэньне тут цудоўнай песенькі пра дожджык. Адразу сонейка зьявілася. Праўда, разам зь ім зьявіліся плёткі пра сонечную радыяцыю, ды куды ж ад яе падзенешся...

Памятаю, колькі год таму пэўная песенька Кірчука таксама дапамагла ўсталяваць добрае надвор'е (дакладней, у тым выпадку наадварот, – утрымаць яго).

"– Чаго ж, зімачка маразьлівая,

так рана наступаеш? –

Яй ня раненька, яй ня позьненька,

мне ужо пара прыйшла!"

Я сьпявала яе ціхенька аж да наступленьня каляндарнае зімы. І ўвесь кастрычнік, а нават амаль увесь лістапад аказаўся рэкордна камфортны: цёплы, з даўжэзнымі ценямі на асфальце, з добрымі фатакарткамі... А ў маім нататніку зьявіўся такі надпіс:

"Надзвычайна лагодная восень сёлета. Нарэшце спраўдзілася даўняшняя мара: выпраўляцца штодзень з дому ў лёгкім паліто, пад якім надзета нешта прыгожае і таксама лёгкае, і пры гэтым не пакутаваць ні ад холаду, ані ад гарачыні - лагодна, зручна, спрыяльна. Так прайшоў увесь кастрычнік. Першае лістапада, паводле статыстыкі, было ў нас рэкордна цёплым за апошнія сто год. (2000)"

Пра "Зімачку" Кірчука - нічога, але памятаю дакладна: я яе тады сьпявала!