А ведь привычный Новый год ― смена даты ― не один в своём роде. Новый учебный год ― 1 сентября; новый литургический год, который у нас начинается в 1-е воскресенье Адвента; новый год принесённых обетов в Третьем Ордене 6 декабря. И день рождения каждого человека, конечно.
Я не желаю верить в магию нового года, потому что отнюдь не хотела бы провести весь свой год так, как я его сегодня встретила. Если так, то лучше я встречу его ещё раз ― в апреле, например, или июле :)
І яшчэ зь лісту Сястры.
Jan. 31st, 2008 10:56 amГэта выкананьне непатрэбнай працы, часам досыць цяжкай, але неістотнай, з мэтай уцячы ад працы істотнай і абавязковай. Парадаксальна, але часам лянівы чалавек кідаецца ў працагалізм, робіць нешта, каб паказаць, што нешта робіць. Як у тым анекдоце: на будоўлі нейкі будаўнік увесь час бегае туды-сюды з такчкаю, перавёрнутай дагары коламі. Яго пытаюцца, нашто ён так робіць, цяжка ж!, а ён адказвае: "Калі я перавярну яе, дык яны мне туды пяску насыплюць!"
Што рабіць, калі, знаходзячыся ў краме, я раптам бачу, як нейкі чалавек незаўважна кладзе нейкую рэч сабе ў кішэню, а на касе плаціць толькі за тое, што паклаў сабе ў кошык? Пытаньне: на чым будзе палягаць мая справядлівасьць? Крычаць на ўсю краму "стой! хапайце злодзея!", альбо...? Альбо проста пайсьці паглядзець колькі каштуе гэтая рэч і заплаціць за яе (калі мне гэта па кішэні). Гэтая дзіўная справядлівасьць будзе падобная да Божай. Так зрабіў аднойчы Бог адносна чалавека: узяў і заплаціў жыцьцём Свайго Адзінароднага Сына!
"Нашае жыцьцё падобнае да вагончыкаў, якія едуць у пэўным кірунку. А я мушу ў гэтыя вагончыкі накладваць тавар. Можа здарыцца так, што я не пасьпею пакласьці гэты тавар у нейкі з вагончыкаў, аж гляджу: ён ужо ад'ехаў пусты. Я стаю, углядаюся ў бок зьніклага вагончыка, шкадую пра сваю памылку, а вагончык усё далей і далей, між тым, наступныя вагончыкі таксама ад'яжджаюць пустымі, бо я так засяроджаная на тым, першым незапоўненым, што мне няма часу запоўніць гэтыя. Я яшчэ глыбей занураюся ў смутак замест таго, каб кінуць бессэнсоўныя думкі і далей грузіць тавар."
В жизни нашей прошлой не только плохое было, но и хорошее. Да и жизнь вообще-то продолжается! Каждый день не похож на предыдущий. Почему же мы хотим прожить "какую-то" жизнь заново, если СЕЙЧАС имеем шанс прожить какой-то отрезок жизни "так, как надо", находясь в том времени, которое в нашей старости превратится в наше прошлое?!!! Если будешь "плыть по течению" (хотя ещё не известно, что ты вкладываешь в эти слова), не пожалеешь ли об этом лет через 20?
(no subject)
Jun. 8th, 2005 11:30 amUPD Нашла этого парня на "одноклассниках". Живёт в Москве — это всё, что я о нём знаю. Зарегистрировался он на этом сайте очень-преочень давно и с тех пор почему-то туда больше не заходил. Поэтому связь с ним у нас так и не наладилась. А если честно, то и не сильно хочется её налаживать :)