У тую ж пятніцу,

[deo_gratias]

вяртаючыся дадому, бачыла на прыпынку трох вельмі мілых праваслаўных: адзін быў у сутане, адзін – у сьвецкай вопратцы, і адна дзяўчына з паветраным балёнікам (шарыкам). Усе маладыя і прыгожыя. Захацелася падысьці і сказаць што-небудзь добрае. Стрымалася. Не пажадала зьдзіўляць людзей і была надта стомленая, каб раптам апынуцца ў цэнтры ўвагі. Проста навастрыла вушы і паспрабавала прыслухацца, пра што яны гавораць. Ды нічога не атрымалася: я ў сваім каптуры й суразмоўніка кепска чую, ня тое, што кагосьці на адлегласьці 3-х мэтраў… Пачула толькі словы “дыякан” і “протадыякан”. :) Той, што быў у сутане, некалькі разоў выразна на мяне паглядзеў. Напэўна, заўважыў маю цікаўнасьць. :)) Потым падышоў мой аўтобус, я паехала, а тыя мілыя людзі засталіся на прыпынку…