Пра дзіцячую фантазію

У 1993 г. прыйшоў да мяне ў 2 клясу вясковай сярэдняй школкі новы вучань, перасяленец з Расеі. Аднойчы на ўроку расейскага чытаньня разьбіралі мы зь дзецьмі апавяданьне, называлася, здаецца, "Верный друг", пра тое, як хлопчык пасьвіў авечкі, зь ім быў звычайны сьціплы вясковы сабачка. Раптам зь лесу прыйшоў воўк з намерам замахнуцца на авечку, а сабачка адважна кінуўся ў няроўны бой і напалохаў ваўка сваім нахабствам. Штосьці такога.
Пачалі дзеці выказвацца пра тое, які сьмелы быў сабачка і як важна ў жыцьці мець вернага сябра. Цягне руку Алёша. Даю яму слова. Хлопчык амаль адно к аднаму пераказвае толькі што прачытанае апавяданьне, адаптаваўшы сюжэт пад колішняе сваё жыцьцё ў Расеі. "Аднойчы, калі я жыў у Расеі, пасьвіў я авечкі. Раптам выскачыў воўк. А мой Дружок..." Слухаю і ледзьве стрымліваю сьмех. А Дружка яны, дарэчы прывезьлі з сабой на новае месца. Дык дзеці ня вытрымалі і пачалі актыўна пярэчыць: Як, твой Дружок?!! Ён жа малы, каратканогі! Ня мог ён ваўка пабіць! Гляджу, стаіць мой Алёша, ледзь ня плача, губы надзьмуўшы. Ратаваць трэба. Я і кажу: "Ну што вы накінуліся? Можа гэта быў ня гэты Дружок." Алёша, адчуўшы падтрымку, заявіў з гонарам: "Так! У Расеі мой Дружок быў зусім не такі!!!"

Чужы хлеб і гарэлка

Паленавалася ісьці ў сталоўку, схадзіла ў краму, купіла хлеба і нейкай гадасьці з воцатам да хлеба. Пра гадасьць з воцатам ня буду, але пра хлеб. Задумалася ў чарговы раз пра дзіўную акалічнасьць: у чужых краях чамусьці хлеб смачнейшы. Гатункаў хлеба ў Беларусі робіцца ўсё больш з кожным месяцам, але ўсе спрэс кіслыя. Есьці можна толькі зь вялікай галадухі. Затое хлябы з Польшчы, Расеі і Ўкраіны ела бы і ела. Сябрам, якія туды езьдзяць, заўжды замаўляю бохан тамтэйшага хлеба. Дзіва: знаёмыя сёстры-полькі, якія жывуць у Беларусі, едучы на радзіму, вязуць з сабой некалькі беларускіх боханаў. Як гэта растлумачыць? Можа, чужое смачней, бо сваё аскоміну набіла?

Ведаю байку на тую ж тэму, але пра гарэлку. Распавядаў адзін знаёмы музыка. Калісьці іхная група гастралявала ў Адэсе. Перад ад'ездам прыяцель папрасіў яго прывезьці тамтэйшай гарэлкі пакаштаваць. Добра. Пляшка была набытая і сумленна захоўвалася ў заплечніку аж да таго моманту, калі па дарозе дадому ў музыкаў скончылася гарэлка. У правадніцы не было, а хацелася. Тут і ўзгадалася тая "пляшка для прыяцеля". Раскруцілі хлопца на тую пляшку, параіўшы па прыезьдзе купіць тутэйшай гарэліцы і пераліць у адэскую бутэльку. Хлопец так і зрабіў. Балазе, корак быў вінтавы. Прыносіць ён да свайго сябра "абяцаную пляшку", уласнаручна яе "адкаркоўвае". Налілі, выпілі... Сябар і гаворыць: "От гэта гарэлка! Ня тое, што нашае г...!"